بررسی اثرات سویه و تغذیه بر روی رشد قلب و ریه در جوجه های لاین گوشتی آرین و ارتباط آن با عارضه آسیت

هدف: مطالعه تأثیر سویه و تغذیه بر فیزیولوژی قلب و دستگاه تنفس جوجه های نر سویه های تجاری A،B،C،D و آمیخته گوشتی نر آرین و ارتباط آنها با عارضه آسیت . طرح : آزمایش فاکتوریل در یک طرح بلوکهای کامل تصادفی با دو فاکتور رژیم غذایی در سه سطح و گروه ژنتیکی در پنج سطح . حیوانات : تعداد چهارصد و سی و دو قطعه جوجه یکروزه از هر گروه ژنتیکی . روش: جوجه های مورد آزمایش به طور کاملاً تصادفی از هر گروه ژنتیکی انتخاب و در باکس هایی به ابعاد 01/1 در 4/3 متر ریخته شدند . بدین ترتیب 90 واحد آزمایشی که هر کدام دارای 24 قطعه جوجه بود مورد استفاده قرار گرفت . جوجه ها از نظر رژیم غذایی به صورت تغذیه آزاد ، 95 درصد تغذیه آزاد و 90 درصد تغذیه آزاد و ، در 6 بلوک مورد مقایسه قرار گرفتند . در پایان هر هفته از هر واحد آزمایشی یک نمونه به صورت کاملاً تصادفی انتخاب گشته و پس از وزن کشی ، وزن قلب و ریه آنها اندازه گیری شد . علاوه بر این وزن بطن راست و بطن چپ در هر یک از آنها تعیین گردید . تجزیه و تحلیل آماری : اطلاعات حاصله با استفاده از نرم افزار SAS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و در صورت وجود اختلاف معنادار بین گروه ها ، از روش Scheffe برای انجام مقایسه میانگینها استفاده گردید. نتایج: نتایج نشان دهنده وجود تفاوت معنادار بین گروه های ژنتیکی از نظر وزن بطن راست نسبت به وزن مجموع دو بطن (05/0 < P) در سه مرحله : ( 21-0) روزگی ، ( 42-22) روزگی و کل دوره (42-0) روزگی بوده است . از نظر وزن قلب به کل بدن و هم چنین وزن ریه به کل بدن در دوره (42-22) روزگی بین سه روش خوراک دادن تفاوت معنادار بود ( 05/0< P) و در روش تغذیه آزاد بیشترین نسبت وزن ریه به کل بدن مشاهده نشد . نتیجه گیری : سویه C نسبت به سایر گروههای ژنتیکی دارای تناسب بهتری بین رشد کل بدن و رشد اندامهای داخلی ( قلب و ریه ) بوده است . به عبارت دیگر نسبت به بروز عارضه آسیت بیشترین مقاومت را دارد . در مقابل سویه B مستعدترین گروه ژنتیکی در مقابل ابتلاء به آسیت می باشد ، بنابراین انجام اقدامات اصلاح نژادی در مورد این لاین می تواند جهت ایجاد مقاومت نسبت به ابتلاء به آسیت مد نظر قرار گیرد . بین رژیمها مختلف غذایی ، روش تغذیه آزاد دارای بالاترین نسبت وزن ریه به کل بدن در دوره 22 تا 42 روزگی بوده است و این موضوع نشان می دهد که تداوم محدودیت غذایی در دوره دوم پرورش نه تنها باعث تناسب رشد اندامهای داخل در مقایسه با کل بدن نمی شود بلکه محدودیت رشد این اندامها را نیز به دنبال خواهد داشت .